"Inwazja barbarzyńców" to mądry i stonowany film. Nikt tu nie rozdziera koszul, nie ma wyciskających łzy "uczciowych" scen, zbędnego patosu, ale nie ma też płytkości, parodii. Widz rzadzko ma okazję się odprężyć, gdyż ta śmierć jest zawsze gdzieś obok, dyskretna, a jednak gotowa uciąć śmiech w jednej sekundzie.

Wielokrotnie kinomanom serwowano filmy o umieraniu gdzies w okopie, na polu bitwy, w obskurnym szpitalu, dżungli, itepe, etc. Tu mamy cos kompletnie innego. Bohaterami są przedstawiciele zamożnej klasy średniej. Ostatnie chwile głównego bohatera są komfortowe, ale bynajmniej pozbawione goryczy, smutnych refleksji nad własnym życiem i światem oraz żalu. Choć przez całe życie był hedonistą i erotomanem, Remy - bo takie jest jego imię - uświadamia sobie, nie tyle jaki jest sens życia, ile dlaczego zejście z tego świata jest bolesne. Być może Remy chciałby nie tylko żerżnąć jeszcze jakąś dupę, ale także porozmawiać z synem ("Życzę ci jednego - byś miał takie syna, jakiego ja mam") albo pobyć jeszcze z przyjaciółmi.

Także wątki poboczne są b. dobre. Film dotyka takich kwestii jak ideologie, religia, samorealizacja... Które jest ważniejsze? Jak postępować w życiu tak, by potem tego nie żałować? Śmierć Remy'ego wpływa także na osoby z jego otoczenia. Szczególnie Nathalie, która szczerze podziwia tego człowieka ("To zaszczyt móc pana poznać").

Doprawdy, trudno coś zarzucić filmowi - choć z jednej strony nie ma w nim elementu, który być wydzierał ochy i achy z piersi (zdjęcia OK, muzyka OK, aktorstwo OK) - to jako całośc moim zdaniem jest... Arcydziełem. Dziwne. Ale po prostu... Cholernie mi się spodobał. Chyba nie potrafię tego satysfakcjonująco wytłumaczyć.